Kiedy to Tatarzy zaczęli najeżdżać w XIII wieku Europę nie tylko ich kultura, ale przede wszystkim specyficzna kuchnia zaczęły rozprzestrzeniać się razem z nimi. Dzięki temu, popularna uzbecka zupa szurpa znana jest niemal w całej Azji Środkowej, Rosji, Ukrainie. Niekiedy bywała nawet gotowana w polskich domach, kiedy to po wakacjach na Krymie, została przywożona w postaci przepisu, jako jedna z podstawowych pamiątek.

SZURPA ZNACZY ‘ZUPA’

Samo danie składa się z bardzo popularnych składników używanych w większości dań. Prawdopodobnie do rozróżnienia miała posłużyć specjalna nazwa szurpa, która w języku krymskich tatarów oznacza nic innego jak po prostu ‘zupę’. Co więcej, w języku arabskim znaczenie jest to samo, tylko w zależności od dialektu zmienia się wymowa – szurba/szorba.

PONADCZASOWE SKŁADNIKI

Szurpa, mimo że jest jedynie zupą, to jest niezwykle mocno sycąca i przede wszystkim tłusta. Dzięki temu mogła rozgrzać i szybko zapełnić zmęczony walką organizm. Do jej prawidłowego wykonania potrzebna jest ogromna ilość mięsa – tradycyjnie baraniny. Najlepiej sprawdzają się żeberka, które po ugotowaniu rozdzielamy na mięso i kości. W klasycznym przepisie znajdziemy interesującą proporcję, ponieważ cebula powinna być w ilości 1/3 tego, co mięsa. To już pokazuje, jakie są główne smaki w zupie.

Oprócz mięsa i ogromnej ilości cebuli znajdują się w niej warzywa i spora masa zieleniny. Tradycyjnie jak każda zupa, szurpa powinna mieć ziemniaki i marchewkę. Dodatkowo paprykę – kilka słodkich i kilka papryczek chilli, aby uzupełnić smak i podkreślić aromaty. Na koniec dodaje się obrane ze skórki i pokrojone na duże kawałki pomidory. Z dodatkiem sporej ilości koperku, natki, kolendry i kminku, a także przeciśniętego przez praskę czosnku tak przygotowana zupa powinna łącznie gotować się przez blisko 3 godziny.

CZAR KOCIOŁKA

Tatarzy tak przygotowaną zupę gotowali w specjalnych kociołkach na ogniu. Dzięki temu oprócz i tak już urozmaiconych zapachów zyskiwali w zupie smak i zapach opalanego ogniem drewna. Do podania z surówką i obowiązkowo z chrupiącym, świeżo wypiekanym chlebem na zakwasie. Po takiej ilości warzyw i baraniego mięsa nikt nie odejdzie od stołu głodny.