Jedzenie jest nieodłączną częścią życia każdego człowieka. Lekko przetworzone towarzyszy nam już w brzuchu mamy, następnie w każdym trudnym okresie dojrzewania, w dorosłości, a także u schyłku życia. Jemy, gdy jesteśmy głodni albo kiedy nie w pełni najedzeni. Spożywamy posiłki w samotności, we dwójkę, w grupie przyjaciół, z rodziną albo na spotkaniach biznesowych. Jedzenie towarzyszy nam przy każdej niemal okoliczności – urodziny, ślub, celebracja uzyskania dyplomu, nowa praca czy nawet śmierć…

JEDZENIE – PASJA I MIŁOŚĆ

Spośród wielu pięknych kuchni świata często zastanawiamy się, na co mamy danego dnia ochotę. Czy zjemy na słono a może pikantnie? Także na cześć niektórych dań powstają kalendarzowe święta, a niektóre potrawy przypisane są i jadane jedynie tylko w wybrane dni roku. Szybko i w pośpiechu? A może powoli i z rozmarzeniem na twarzy? Stworzone, by zajadać stres i upiększać radosne chwile.

Wybitną częścią każdej kuchni jest za to sfera słodyczy. Ta odrębna i wyszukana dziedzina kulinarna została stworzona przede wszystkim, by karmić serca. Moc słodkości nasyci nas minimalnie i tylko na krótką chwilę, a w dodatku spora ilość cukru raczej przysporzy wrogów naszemu organizmowi niż przyjaciół. Z zamiłowaniem jednak słodycz zawitała nie tylko w deserach, ale także na śniadaniach, obiadach, kolacjach i w różnego rodzaju przekąskach.

POCHODZENIE I NAZWA

Jedną z nich jest właśnie czak-czak. To tradycyjna tatarska potrawa, którą obecnie możemy spotkać w kuchni wschodniej. Wynika to z tego, że niegdyś mongolscy Tatarzy podczas licznych wypraw zamieszkiwali na stałe podbite tereny. W ten sposób znaleźli się w sporej części w Rosji i Azji Środkowej, gdzie właśnie czak-czak został deserem narodowym. Jego ciekawą nazwę można przetłumaczyć jako ‘tylko trochę’.

LEGENDA POWSTANIA

Pewna ciekawa legenda głosi, że niegdyś ojciec zapragnął urządzić szykowne przyjęcie weselne swojemu synowi. W tym celu rozpoczął poszukiwania nowego deseru, który mógłby znaleźć się na stołach. Było jednak wiele warunków – musiał być prosty i szybki w przygotowaniu, pożywny i nie mógł się zbyt szybko psuć, aby nie tylko podać go gościom weselnym, ale też wysłać w różne strony kraju tym, którzy nie mogli na przyjęcie przybyć osobiście. Wybór ostatecznie padł na czak-czak, który od tego momentu niezmiennie towarzyszy podczas wszelkich obrzędów związanych z zaślubinami. Dlatego też, kiedy rodzice nowożeńców odwiedzają się, zawsze zabierają ze sobą słodką przekąskę.

Istnieje również piękna tradycja, która pokazuje nie tylko etapy życia kobiety, ale też przygotowywania potrawy. Podczas przyrządzania czak-czak w domowych warunkach podział wyglądał następująco: przed weselem pannom przypadało zrobienie ciasta i pocięcie go na kawałki. Mężatki smażyły w oleju pokrojone paski, z kolei najstarsze z kobiet w domu zajmowały się polewą z miodu lub zagęszczonego mleka i ostatecznie nadawały całości odpowiedni, stożkowy kształt.

CZAK-CZAK – CZYM JEST I JAK GO PODAWAĆ?

Do przygotowania tego tatarskiego deseru nie potrzebujemy wyszukanych składników! Należy wymieszać jajka, mąkę, odrobinę wódki i soli. Po odpowiednim i długim zagnieceniu powinniśmy otrzymać ciasto o miękkiej, ale dość sprężystej konsystencji. Trzeba być ostrożnym z mąką, ponieważ ostatecznie ciasto musi być na tyle wysuszone, by nie kleiło się do noża, ale jednak niezbyt twarde i zbite, by w efekcie końcowym rozpływało się w ustach. Po usmażeniu zalewamy wszystko syropem przygotowanym z miodu i cukru. Kiedy jeszcze wszystko jest ciepłe i ma klejącą konsystencję formujemy idealny kształt stożka.

Tak przygotowany czak-czak jest w stanie wytrzymać w idealnym stanie nawet do trzech miesięcy, chociaż przy porannej kawie albo popołudniowej herbatce nikt nie będzie potrafił się mu oprzeć.