Jakie jest najpopularniejsze na całym świecie danie kuchni gruzińskiej, a zarazem tradycyjne, bogate kulturowo i znane od pokoleń w każdym domu w Gruzji? Tak, to właśnie chaczapuri! Swoją historię rozpoczęło wiele stuleci temu i rozpowszechniło się po kraju do takiego stopnia, że w zależności od regionu spróbujemy różniącego się kształtem i sposobem lepienia wielu wersji tego placka.

bezmięsne chaczapuri

Chaczapuri to nic innego jak po prostu chleb z serem. Wskazuje na to etymologia nazwy – chaczo oznacza „twaróg”, a puri „chleb”. Dzięki temu, że w podstawowym założeniu jest ono bezmięsne, ponieważ początkowo mięso było drogie i jedzone jedynie w trakcie ważnych wydarzeń, chaczapuri znalazło akceptację także wśród wegetarian. Oczywiście obecnie możliwe są przeróżne nadzienia, dlatego w piekarniach znajdziemy już nie tylko serowe, ale również mięsne, warzywne i ich połączenia.

Tradycyjnie wyróżniamy trzy rodzaje chaczapuri:

• imeruli (inaczej imeryteńskie) – ten okrągły, płaski placek wyglądem przypominający włoską pizzę wypełniony jest w środku serem. Po raz pierwszy wykonany został w środkowej części kraju – Imeretii, o czym może poświadczyć nazwa.
• adżaruli (inaczej adżarskie) – niecodzienny kształt wyglądem przypomina łódkę, którą nie trudno było zobaczyć w nadmorskim regionie – Adżarii. Ten rodzaj chaczapuri ma nie tylko osobliwy kształt, ale także na gorącym serku rozpływa się, inaczej niż w pozostałych przypadkach, jajo kurze.
• megruli (inaczej megralskie) – ostatnie z trzech rodzajów chaczapuri jest swego rodzaju połączeniem dwóch poprzednich – kształt posiada taki jak imeruli, zaś sposób wypełnienia serowym farszem został zaczerpnięty od adżaruli. W ten sposób otrzymaliśmy okrągły placek z widocznym na wierzchu serem.

chaczapuri w domowej kuchni

Jak mawia stare gruzińskie przysłowie – „jednym z głównych składników jest dobry nastrój”, dlatego jeśli zamierzamy upiec chaczapuri w naszym domu, to już od pierwszego etapu, jakim jest zagniatanie ciasta drożdżowego, powinien gościć na naszych twarzach szeroki uśmiech.

Następnym etapem jest przygotowanie serowego farszu, ale tutaj także wskazówkę dadzą nam gruzińskie gospodynie, ponieważ oryginalny przepis radzi: „weź dużo dobrego sera i jakieś ciasto”. Najlepiej sprawdza się podpuszczkowy ser suluguni, ale nawet Gruzinki, jeśli nie mają go pod ręką, to chętnie zastępują go jakimkolwiek innym.

nie bójmy się fantazjować!

Przecież właśnie w taki sposób powstało chaczapuri – ubogi lud wykorzystał to, co miał pod ręką, czyli słony, domowy ser i mąkę, a po zmieszaniu i upieczeniu w piecu otrzymał przysmak, który już zawsze będzie gościł na naszych stołach. Ważne jest w tym wszystkim, aby w kuchni – tak jak w miłości, kierować się sercem, intuicją i dobrym smakiem 😉